Dag 13 en 14

Dag 10: Dzonghla-Cho la- Tag Nag

Vanmorgen om 4.45 de wekker want om 5.30 ontbijten. Hemel. Dat zijn toch geen tijden. Vandaag hebben we de zwaarste etappe van allemaal. We moeten de Cho la pas over en die is niet makkelijk.

Er werd ons geadviseerd warme kleding aan te trekken, want het kon nogal koud worden. Gelukkig heeft het vannacht niet meer gesneeuwd en zijn we dus niet ingesneeuwd geraakt. 

Dus ik vol goede moet om half 6 mijn tas afgegeven en gelijk ontbijten. Voor zover er wat in ging. Pfff. Eten op hoogte, het is geen succes.

Eenmaal buiten bleek dat mijn 2 thermoshirts en een donsjack en 2 paar handschoenen geen overbodige luxe waren. Het was ijskoud. Gelukkig loop je jezelf vrij snel warm en na een paar 100 meter liepen we dan ook al in de zon. Het begin was een beetje nepali flat. Het gaat wat op en neer zonder al te veel gedoe. Onderaan de pas zagen we de top waar we naar toe moesten. OMG. Daar ga ik nooit komen. Helaas zul je wel moeten. Terug is ook geen optie. Ik liep echt met het motto; de ene voet voor de andere, dan kom je vooruit, alleen gold hier niet vooruit, maar omhoog. Sommige stukken waren zo ontzettend steil dat er geen sprake meer was van vooruit.

Op het moment dat ik dacht de top bereikt te hebben kwam de gletsjer in zicht. Ook deze was niet vlak, hier moest natuurlijk ook geklommen worden. Het was wel echt prachtig, met ijsschotsen nog groter dan mijzelf. Het uitzicht op de top was fenomenaal, maar tot nu toe echt het zwaarste dat ik ooit gedaan heb. Gelukkig wisten we dat het vanaf nu alleen maar mindere zwaar zou worden. Uhu natuurlijk....maar wat naar boven gaat, moet ook weer naar beneden, dus zetten we de daling in. Even steil als dat ie omhoog ging, ging die afdaling naar beneden. Gelukkig waren er touwen gespannen om je aan vast te houden. Maar nog steeds was het een technisch moeilijke afdaling. Daarna bleven we afdalen en afdalen en oh ja, afdalen. Er kwam geen einde aan.

Veel stukken moesten we zonder pad doen, door lossen stenen over water en door delen waar aardverschuivingen zijn geweest en het einde kwam maar niet in zicht. Na iedere bocht hoopten we Tag Nag te zien maar het leek eindeloos. 

Om 2 uur 's middags kwamen we eindelijk bij de lodge aan. En het was er niet eens zo koud. Even heerlijk uitgerust op mijn bed in de zon. We waren allemaal kapot, ook de mensen die zulke trekkings al vaker gedaan hebben. Ze gaven aan dat dit echt de zwaarste is die ze ooit gedaan hebben. Met deze etappe als hoogtepunt. Nou, en die heb ik mooi maar even gedaan!

Dag 11 Tag Nag - Gokyo

Vandaag mochten we later vertrekken, want de etappe duurt maar een uurtje of 2.

Wel weer over een Gletsjer, en wel weer wat klimmen en dalen, maar tenminste niet een etappe van 8 uur.

Dus na het uitslapen rustig ontbijten en toen weer in het ritme komen. Mwha dat viel nog niet echt mee na de dag van gisteren. Alles, maar dan ook alles doet zeer, knieën, enkels, nek. Maar we gaan weer vrolijk verder. Het stukje tot de gletsjer was prima te doen. Daarna moesten we omhoog klimmen om de rand van de gletsjer te bereiken. Pittig klimmetje, maar niets vergeleken met gister. Bovenop de rand konden we de gletsjer helemaal zien. Deze keer geen ijs, wat het is een morene, onder de grond zit het ijs, daarboven is alleen maar puin wat de gletsjer meegenomen heeft. Niet voor te stellen hoe dat gaat. Maar wel een bijzonder fenomeen, door de natuur gemaakt. Op sommige plekken kon je het ijs wel zien en waren er ook kleine meertjes ontstaan. Heel bijzonder. We moesten weer een flinke afdaling maken om in de grindbak te komen. De poorters gleden op het steilste stuk naar beneden, wij gingen op een andere plek waar het ook best lastig lopen was. 

We liepen zo wat rond door die grindbak, op en neer (wederom nepali flat) toen ik me ineens bedacht; wat we net zijn afgedaald, moeten we ook weer omhoog. Oh jee. En na een uur of 2 wandelen zagen we het stuk waar we de gletsjer weer uit moesten. Oh oh, dat wordt weer een stevige klim. Iedereen die mij van te voren heeft geadviseerd geen stokken mee te nemen; ik had niet eens tot Namche gekomen. Wandelstokken zijn hier echt een must. Zowel voor de beklimmingen als voor de afdalingen. Deze beklimming had ik zeker ook zonder stokken niet kunnen doen. Ik had na iedere stap gewoon weer naar beneden gezakt. (En ja, het is gefilmd) Gelukkig konden we boven al vrij snel Gokyo zien liggen waar we morgen lekker van een vrije/rust dag mogen genieten. En dat ga ik doen ook. Geen optionele berg op, geen wandeling naar 1 of ander meer, ik ga rusten. Ik heb tenslotte vakantie!