Olkhon eiland en onze belevenissen.

Olkhon eiland en onze bevindingen daar.

En zo zijn we weer terug in Irkutsk.
Ik sla een gedeelte van de reis over en dat mag ik van bepaalde mensen *kuch* Hans *kuch* niet doen want dan "missen ze informatie"
Dus tot in detail;
Woensdag middag dus aangekomen op Olkhon eiland. We verbleven in Nikita's guesthouse, waar we zelf het water in een reservoir moesten scheppen en weer op moesten vangen in een emmer. Heel hip voor Russische begrippen.
's Avonds maar de supermarkt gelopen over de weg, althans iets waarvan we dachten dat het een weg was. Nergens op het eiland zijn afvalt wegen. Daarover later meer.
We besloten, na wat spelletjes te hebben gespeeld. (Saboteur en skip-bo (Zo goed Hans???)) dat we voor de volgende dag de wekker niet zouden zetten. Het ontbijt is tot 11 uur een ach, dan zijn we toch wel een keer wakker?
Nou, lang leve de jetlag. .
Pas rond 10 uur werden we wakker en het voelde nog alsof het midden in de nacht was. Dan maar laat ontbijten. Verse pannenkoeken en gebakken eieren. Jummmiie. Oh maar wel in Russische stijl: koud dus.
Het weer was niet echt je-van-het dus aan het strand liggen was geen optie.
Dan maar een stukkie wandelen. Slippertjes aan, want we zouden niet ver gaan. Vlakbij ons huisje is de welbekende Olkhon-rock. Dus daar naar toe gewandeld. Het was eerst heel mistig, maar de mist trok al snel op en hadden we een prachtig uitzicht over het Baikalmeer. Na een spring-fotosessie en een wandeling later wist Celine wel een leuk paadje terug. (Weet u nog wat het schoeisel van de dames was???!)
Het was echt een mega steil en ontzettend glad pad. Als ik in de diepte keek werd ik onpasselijk. Daardoor vond Ilona het ook eng en was er nog maar 1 oplossing: zitten blijven en wachten op een reddingshelikopter.
Dat had pas een leuk verhaal geweest. Nee hoor. We zijn op de billen gaan zitten en gaan glijden en ik ben op blote voeten verder gegaan.
Eindelijk beneden aangekomen hadden we een prachtig strandje om op te zitten.
Nog even een foto sessie op een houten flonder waarbij ik bijna op mijn muil ging. Tijd om terug te gaan.
Het diner bestond uit koude soep en spaghetti. Aan de Spaghetti zat geen enkele smaak dus ik wilde een beetje hot-sauce. Jammer genoeg vloog de hele dop er af en had ik saus met smakeloze spaghetti. Kortom: niet lekker.
Voor de volgende dag hadden we een excursie geboekt naar de noordkant van het eiland. Dat zou super mooi en interessant zijn. Dus DOEN.
om 9 uur aan het ontbijt want om 5 voor 10 zouden we vertrekken. Alles wat er kwam. Ons busje zat er niet tussen.
Bij onze groep zaten nog 3 Duitsers en 2 chinezen. Om kwart over tien kwam de Russische mooi-boy eindelijk aankakken.
Nog geen 2 meter van het huisje af werden we letterlijk gelanceerd. En ik heb er een handje van om te overdrijven (I Know) maar dit was niet normaal. En het werd echt steeds maar erger.
De hobbels die wij met het te oude busje namen hoorden thuis op een extreme BMX track. De bustocht van de heenreis was er niks bij. We hebben het proberen te filmen maar dat is haast niet te zien.
Een paar mooie plekjes gezien, maar niet veel beter dan bij ons huisje. Onderweg begon het nog te regen, wat tot overmaat van ramp de "wegen" nog slechter maakte.
Op de helft van de trip zorgde onze Russische mooi-boy voor een heerlijke warme lunch: vissoep met een boterham met kaas. Celine sprong een gat in de lucht. Zo hoog dat haar soep in het bos belandde. Op die lunch plek lunchte zo'n beetje ieder busje met toeristen waardoor het bijna een vuilnisbelt was. Het ergste waren nog de wc's. Het spijt me dat ik daarover niet in detail ga treden. Het was zo vies dat ik mensen een plezier doe als ik dit stuk van het verhaal even censureer.
Als het wel graag wilt weten: vraag het ons na onze reis (en na de 20 therapie sessies die we nodig denken te hebben om dit te verweken.)
Op de terugweg was het gewoon een dodemans rit. Er waren momenten dat we dachten dat het busje zou kantelen. We waren blij dat we de thuishaven weer in zicht hadden.
's avonds aan de rijst en een Duitse vrouw met haar zoontje ontmoet. Haar even de weg gewezen naar de "supermarkt". En daarna een paar uurtjes gekletst met haar.
Op tijd naar bed want de volgende ochtend wilden we om 9 uur aan het ontbijt zitten (vroeger was niet mogelijk) om om half 10 in de bus richting Irkutsk te zitten.
Gelukkig was deze bus iets luxer en vlogen we weer over de hobbels op weg naar de homestay waar we nu zitten.
Op het busstation werden we weer keurig door meneer en mevrouw sputnik opgehaald.
In de Namiddag een wandeling door Irkutsk gemaakt. Eerst naar het nieuwe gedeelte met een winkelcentrum en gezellige houten huisjes. Na heerlijk gegeten te hebben in een heel snel restaurant (we Stonden met een half uur weer buiten).
Daarna een groene lijn wandeling gewandeld. Ze hebben er hier in Rusland Een handje van om de wandeling niet alleen op een kaart, maar ook op de straat zelf aan te geven. Verdwalen is onmogelijk als je de groene lijn maar blijft volgen.
Irkutsk is zeker de moeite waard. Leuke stad.
Nu dus bij een man en een vrouw thuis. Op 3 kinderbedjes. Wat zullen we lekker slapen.
Morgen om kwart voor 6 ontbijten om rond half 7 met de bus en 31!!! Nederlanders richting Ulaanbatar (Mongolië) te gaan.
Gelukkig met de trein. Want echt: dat is het meest comfortabele vervoersmiddelen ooit.
Voor nu geldt weer: we weten niet waar en wanneer er weer WiFi is. Dus het kan wel weer even duren voor het volgende verhaal.
Deel 2 in de serie: het leven in de trein.