udate. - Reisverslag uit State Circus, Mongolië van Sylvia Bos - WaarBenJij.nu udate. - Reisverslag uit State Circus, Mongolië van Sylvia Bos - WaarBenJij.nu

udate.

Blijf op de hoogte en volg Sylvia

10 Augustus 2016 | Mongolië, State Circus

Wat ik in het vorige verslag vergeten was te vertellen: bij die aardige (iets riekende) homestay mevrouw, moesten we 9!!!! Trappen op om bij haar huisje te komen. We begint we nou een homestay op de bovenste verdieping.
De volgende dag werden wij om 5.45 uur aan het ontbijt verwacht. Wat dus betekende dat we extreem vroeg de wekker moesten zetten.
Niet alleen voor ons, maar die beste mevrouw moest er ook vroeg uit, want ze wilde dat we met iets warms in onze magen haar huis zouden verlaten.
Dus toen wij de keuken binnen kwamen stonden er 3 volle borden rijstepap voor ons klaar. Als er iets is wat ik goor vind..... Maar ja, uit beleefdheid neem je wat. Het kwam echt retour. Ilona en Celine hebben echt hun best gedaan en aten meer dan de helft op. Respect.
Ik kreeg alleen maar de slappe lach en het spoot mijn mond uit. Die vrouw bleef er maar bij staan om te kijken of we wel goed aten. Gelukkig waren de broodjes met jam heerlijk.
Om kwart over 6 de 9!!! Trappen weer af, dat moest stil maar dat lukte natuurlijk niet.
Stipt om half 7 kwam er een enorme touringcar aan met Anna.
We gingen de rest van de Nederlanders ophalen. Dat waren er veul!!!!
Allemaal richting station. In de (veel mooiere trein) zaten we nu met veel Nederlanders in de coupe. Het was wel even wennen, want dat waren we niet gewend, maar het was ook wel weer gezellig.
Vandaag moesten we de Russisch-mongoolse grens over.
Volgens anna zou dat om 6 uur gebeuren en 4 uur duren. In die tijd mocht je niet naar de toilet.
Nou, lieve Anna, het was vast ergens in de wereld 6 uur, maar in Rusland nergens hoor. Want om 8 uur Russische tijd stonden we bij de grens. Wat een happening. Eerst kwam iemand de paspoorten controleren, een leuke vrouw die dacht dat Celine en ik zusjes waren (dat was niet voor het eerst en zeker niet voor het laatst.)
Toen kwam er vrouw om te vragen hoeveel bagage we hadden en of we narcotica of muziekinstrumenten(?) bij ons hadden.
Toen kwam er een aziaat die werkelijk de hele coupe ging strippen. Alles ging open. Plafond, banken, vakjes noem maar op. De provodniks waren zenuwachtig. En plassen was voor ons nog steeds geen optie.
Het duurde voor ons gevoel uren.
Toen we allemaal in het halletje stonden kwam er nog een douanier met een drugs hond langs.
Na ongeveer 2 uur kregen we onze paspoorten terug en reden we door(we mochten plassen dus spitsuur op de wc ) niemandsland waarna het hele circus bij de mongoolse grens opnieuw begon.
Daar hoefde gelukkig niet alles gecontroleerd te worden, maar moesten we allemaal formuliertjes invullen met dezelfde vragen. (De mongolen zijn nog zoekende in hun toelatingssysteem).
Ook daar weer 2 uur gestaan en pas rond half 1 reden we verder en zijn we gaan "slapen".
De wekker moest om 7 uur, (maar door het tijdsverschil hadden we maar een nacht van 5 uur.)want we zouden om 7.50 aankomen in Ulanbator. Gelukkig geen vertraging en ook daar stond er weer een grote touringcar op ons te wachten(Inc ontbijt) om ons eerst naar het Jengis Kahn museum te brengen en daarna naar het Ger-kamp. Een klein groepje splitste zich hier al af, maar de meesten gingen mee met ons.
Rond de middag aangekomen in het kamp. Eerst even settelen. (Wij hebben de beste bedden van het hele kamp. Whoehoeeeeee) en na een mongoolse lunch gingen de meesten paardrijden. Ja ook wij!!!
Ik vond het in het begin doodeng dus de gids hield mijn paard en het paard van een ander meisje vast aan een touw. Ook Ilona wilde graag begeleid rijden. Celine niet. Die heeft paardrij ervaring dus die wilde los.
Het was op de heenweg best een suf ritje. We sjokten de weg af om vervolgens na een km of 2 om te keren.
Daar durfde ik wel los en besloot Celine met een paar anderen te gaan draven.
Ik splits het verhaal nu in tweeën. Eerst Celine aan het woord.
" na een heerlijk stukje gedraafd te hebben, kwam er iemand van de groep naast me lopen. Hij spoorde zijn paard nogal agressief op. En ik wist dat mijn paard redelijk gevoelig was voor aansporingen van een ander en schrikkerig. Dus die man begon zijn paard aan te sporen, maar liep heel dicht naast mij en mijn paard reageerde daar ook op. En vloog in galop. In eerste instantie dacht ik; oké, ik breng het paard weer terug baar stap, maar toen..... Vloog de pet van de man door de lucht. Het paard schrok en begon nog harder te galopperen. De beugels zaten niet goed onder mijn voet, waardoor ik wist dat ik ging vallen. En dat gebeurde dan ook. Ik was nog zo helder van geest om op mijn kont te vallen en niet op mijn hoofd. Ik dacht nog: kut mijn paard, daar gaat ie. Nu is alles van achteren dus bont en blauw en is zitten en liggen een hele opgave. Ook zit er een flinke schaafwond op mijn rug en arm Het is kut."

Ilona, die alles heeft zien gebeuren van dichtbij, vertelt haar kant van het verhaal:

"Na een tijdje zat ik eindelijk redelijk ontspannen op dat knol en zag ik Celine vrolijk in draf met een paar anderen naar voren rennen. Het was een mooi gezicht.
Ineens werd het draven galopperen en ging het wel heel hard naar mijn idee en zag ik Hoe Celine gelanceerd werd en op haar kont op de grond terecht kwam. Ze bleef liggen. Mijn ontspannenheid was in een keer weg en dacht: als Celine kan vallen, dan kan het mij ook overkomen. Gedachten die door mijn hoofd spookten: Ze is dood, fuck, ik kan niet van mijn paard, waarom kijken alle mensen zo paniekerig, ik keek achterom of syl het ook had gezien, maar die babbelde weer vrolijk met haar buurvrouw. Dus ik zei: Celine is gevallen. Ik was best wel ontdaan!"

Bij terugkomst zijn we even bijgekomen en hebben we heerlijk gegeten.
's avonds lekker op tijd naar bed(maar eerst nog even op muggenjacht ik de tent) en mochten we uitslapen. Pas 9 uur ontbijten.

Celine heeft natuurlijk slecht geslapen , maar ze houdt zich sterk.
Vandaag stond er een Hike op het programma. Jammer genoeg werden we gewekt door regen op en lekkage in de tent. Niet echt mooi weer dus.
Heerlijk ontbeten en daarna de dag besproken. We zouden maar een tempel lopen via turtle rock en dan daar lunchen.
Het was een mooie wandeling van 10 km door heuvels, die droog begon, maar helaas nat en koud eindigde. De tempel was mooi, dus was het de moeite waard.
De laatste klim aan het einde van de rit (trap van 108 treden) was vooral zwaar.
Gelukkig mochten we met de bus terug.
In de namiddag nog even relaxen.
Na deze kou hadden enkele tenten hun kachel aangestoken. Wat een leuk gezicht.
Tijdens en na het eten is Ilona weer even als animator aan de slag gegaan en speelde ze met het plaatselijke kindje. Super schattig.
Na het eten kwamen ze langs met de vraag of we ook de kachel aan wilden hebben. Dat hoefde niet, het was warm genoeg. Een andere tent had geen schoorsteen pijp. Dus die hebben we gedoneerd.
Ilona wil graag nog kwijt dat de wc's en douche hier erg goed waren. De verwachting was dat we in een potje achter de tent moesten plassen, dus dit was een meevaller. Ook hebben we tot nu toe op deze plek het beste eten gehad.
Morgen weer vroeg dag, want we gaan met de groep weer terug naar
Ulanbator, waar we een vol dagprogramma en avondprogramma hebben. We hebben er zin in.

  • 10 Augustus 2016 - 13:50

    Marc Lohmeijer:

    Gaaf gaaf gaaf
    Leuk dat ik mee kan lezen !
    Dames geniet er van dit is vaak maar één keer in je leven !
    Groetjes Marc

  • 10 Augustus 2016 - 14:59

    Sylvia Bos:

    Hoi Anne.
    Wat leuk. Ik zal het gelijk doen. (Als de WiFi het toelaat. )

  • 10 Augustus 2016 - 17:43

    Hewy:

    Ik heb in een deuk gelegen om Ilona's gedachten! Gelukkig heeft Celine niets (of niet veel). Een prachtavontuur waar ik alleen maar jaloers op kan zijn. Geniet ervan!

  • 10 Augustus 2016 - 18:35

    Astrid Waernes:

    Wat een belevenissen zeg! Een reis met een hoop verhalen. Wel even schrikken die val van het paard. Hoop dat de pijn snel weg is Celine.
    Lieverds... Have fun met dit grote avontuur

  • 11 Augustus 2016 - 07:35

    Lida :

    Hoi lieve meiden.even schrikken hoor als je dit leest Celine balen voor je ,maar je had alles kunnen breken maar gelukkig alleen blauwe plekken(wat wel erg veel pijn geeft)Ilone ik dacht ojee Ilona peerdrijden ja hoor ze houd helemaal niet van peerden ha ha en toen gelop ojee Ilona is altijd de pechvogel ,wat zal ze nu wildwest verhaal meemaken .maar gelukkig was het bij jouw meegevallen zal vandaag wel spierpijn hebben .veel plezier verder ennnnn kijk goed uit jullie lieve meisjes xxxxxxxxxx

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Sylvia

West-Amerika, Yellowstone NP 2013

Actief sinds 09 Jan. 2011
Verslag gelezen: 680
Totaal aantal bezoekers 98575

Voorgaande reizen:

01 Augustus 2023 - 15 Augustus 2023

Rondje IJsland

26 April 2023 - 06 Mei 2023

Wandelen in Schotland

28 Juli 2022 - 12 Augustus 2022

Rondreis Cuba

16 April 2022 - 08 Mei 2022

Nepal, Mount Everest basecamp

10 Juli 2020 - 25 Juli 2020

Kroatië

24 Juli 2019 - 11 Augustus 2019

Sri Lanka oh nee toch Maleisië

27 Juli 2018 - 16 Augustus 2018

Rondreis door Thailand

10 November 2017 - 18 November 2017

Studiereis Canada

26 Juli 2017 - 22 Augustus 2017

Oostkust Vs en Curacao

26 Juli 2016 - 15 Augustus 2016

Trans-siberie en trans-mongolie Express

25 April 2016 - 06 Mei 2016

Curacao

15 Juli 2014 - 07 Augustus 2014

Zuid-Afrika

14 Juli 2013 - 11 Augustus 2013

Amerika deel 2

03 Augustus 2012 - 17 Augustus 2012

Rondreis door Marokko

24 Juli 2011 - 04 September 2011

New York

Landen bezocht: